PROLOGUE

“There are many ways leading there; there is also one way from here. The way is difficult. There are tigers and wolves in the jungles on the way…The Guide will take you straight to your destination, avoiding wolves, tigers and ditches on the way. If there be no guide, there is the danger of being lost in the jungles or falling into the ditches.”

~ Shirdi Sai Baba.

I am really surprised at the volume of discussion going on in various online forums on spiritual Enlightenment and Self-realization. While it is a healthy trend overall, I’m skeptical about the usefulness of such endless discussion on these topics among the yet-to-be-enlightened. If you and I have never seen an elephant, our endless discussion on the article written by a person who has actually seen an elephant will be of very little use to either of us.

As Sri Ramakrishna said, why should we waste our time in counting the leaves of a mango tree instead of finding some way to pluck the mangoes and eat them?

So, I’m not writing this blog to trigger yet another around of discussion, but in the hope that it will inspire a few to launch their own project to discover their Self and Lord therein.

This blog covers my own successful personal journey in search of my Self and Lord therein inspired and guided by the grace of Guru.

Traditionally, either Devotional practice like Chanting or Wisdom practice like Self-Enquiry is recommended for Enlightenment. In my humble view, it is practically impossible for persons immersed in family and professional activities like me to get enlightened with either practice as Devotional practice never tries to go beyond one’s Consciousness to Self and Wisdom practice tries to reach Self bypassing one’s Consciousness. In other words, the former is easy but ineffective, and the latter is effective but difficult to practice.

So, I employed the spiritual tool SURRENDER for my Enlightenment. Surrender combines the benefit of both worlds as it is a judicious mix of Devotion and Wisdom, and so it is a foolproof tool for Enlightenment for ordinary persons like me. I employed Divine Love Yoga to implement Surrender.

Welcome to the journal of my spiritual journey in search of Lord in my heart. Readers may send their comments, if any, to my email id (umasreedasan@gmail.com) or record them below in this blog.

 

முன்னுரை

“அங்கு செல்ல நிறைய பாதைகள் உள்ளன; இங்கிருந்தும் ஒரு பாதை செல்கிறது - ஆனால் மிகவும் கடினமானது. வழியிலுள்ள காடுகளில் ஓநாய்களும் புலிகளும் திரியும்… வழியில் திரியும் ஓநாய்களையும் புலிகளையும் தவிர்த்து, நீங்கள் செல்ல வேண்டிய இலக்குக்கு வழிகாட்டி நேரே உங்களை அழைத்துச் சென்றுவிடுவார். ஆனால், வழிகாட்டி இல்லாமல் சென்றால், காடுகளில் நீங்கள் தொலைந்து போய்விடும் அபாயம் இருக்கிறது.”

~ சீரடி ஸாயி பாபா.

ஆத்ம ஞானம் அடைவது தொடர்பாக பல்வேறு இணையக் கருத்துக் களங்களில் ஏராளமானோர் ஆர்வத்துடன் விவாதித்து வருவது வியப்பாக உள்ளது. இது ஆரோக்கியமான ஒன்றுதான் என்றாலும், இன்னும் ஞானமடைந்திராத பலரும் தங்களுக்குள் நடத்தி வரும் இத்தகைய முடிவில்லா விவாதங்களினால் பயன் இருக்குமா என்பது சந்தேகமாக இருக்கிறது. நீங்களும் நானும் யானையை இதுவரை பார்க்கவே இல்லை என்று கொள்வோம்; யானையை உண்மையிலேயே பார்த்த ஒருவர் எழுதிய கட்டுரையைப் பற்றி நாம் இருவரும் விவாதித்துக் கொண்டே இருப்பதால் நம் இருவருக்கும் பயன் ஏதுமிருக்க வாய்ப்பில்லை என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது.

ராமகிருஷ்ண பரமஹம்ஸர் சொன்னது போல, மாமரத்தின் இலைகளை எண்ணிக்கொண்டு நம் நேரத்தை விரயமாக்குவதை விடவும், மாம்பழங்களைப் பறித்துச் சாப்பிடும் வழியைத் தேடுவதே சிறந்தது, இல்லையா?

எனவே, இந்த வலைத்தளப்பதிவின் மூலம் இன்னொரு விவாதத்தைத் தொடக்குவது என் நோக்கம் இல்லை. இதன் மூலமாக ஒரு சிலரேனும் ஊக்கமடைந்து, தங்கள் ஆத்மாவையும் அதனுள் விளங்கும் ஈசுவரனையும் காண்பதற்கான தங்களுடைய சொந்த ஆன்மீக யாத்திரையைத் தொடங்குவார்கள் என்ற நம்பிக்கையில்தான் இந்த வலைப்பதிவை உங்கள் பார்வைக்கு பிரசுரிக்கிறேன்.

குருநாதரின் பரம கருணையால் தூண்டப்பட்டு வழிநடத்தப்பட்டு, என் ஆத்மாவையும் அதன் உள்ளே வீற்றிருக்கும் இவ்வுலகை ஆளும் இறைவனையும் காணும் பொருட்டு நான் மேற்கொண்ட ஆன்மீக வெற்றிப் பயணத்தை இந்த வலைப்பதிவுத் தளம் பதிவு செய்கிறது.

பாரம்பரியமாக, ஆன்மீக ஞானம் அடைவதற்கான வழிமுறையாக, இறைநாம உச்சாரணம் முதலான பக்தி மார்க்கமோ, ஆத்ம விசாரம் முதலான ஞான மார்க்கமோதான் பரிந்துரைக்கப்படும். என்னைப் போல குடும்பம் தொழில் சார்ந்த நிகழ்வுகளில் மூழ்கி வாழும் சாதாராண மனிதர்களுக்கு இவ்விரண்டு மார்க்கங்களுமே பயன்படுவதில்லை என்பது என் கருத்து. ஏனெனில், பக்தி மார்க்கம் சாதகனுடைய உயிருணர்வைத் தாண்டி ஆத்மாவை அடைய உதவுவதில்லை; ஞான மார்க்கமோ உயிருணர்வைத் தவிர்த்துவிட்டு ஆத்மாவை அடைய முயல்கிறது. முன்னது, பயில எளிமையானது, ஆனால் பயனில்லை. பின்னது, திறனுள்ளது, ஆனால் பயிலக் கடினமானது.

இதன் காரணமாக, நான் என்னுடைய ஆத்ம ஞானப் பயணத்திற்கு சரணாகதி மார்க்கத்தைப் பயன்படுத்தினேன். பக்தி மார்க்கத்தின் எளிமையும் ஞான மார்க்கத்தின் திறனும் மிகச் சரியாகச் சேர்க்கப்பட்ட கலவை என்பதால், என்னைப் போன்ற சாதாரண மனிதர்களுக்கு சரணாகதி மார்க்கமே சிறந்தது என்பது என் கருத்து. சரணாகதியைச் செயல்படுத்தும் வழிமுறையாக, தெய்வீக அன்பு யோகத்தைப் பயன்படுத்தினேன்.

என் நெஞ்சில் குடியிருக்கும் ஈசுவரனைத் தேடிய என் ஆன்மீகப் பயணத்தின் பதிவுத் தொகுப்புக்கு உங்களை வரவேற்கிறேன். இது தொடர்பான உங்கள் கருத்துக்கள் ஏதேனும் இருப்பின், இந்த வலைப்பதிவுத் தளத்திலும் பதிவிடலாம்; என்னுடைய மின்னஞ்சலுக்கும் (umasreedasan@gmail.com) அனுப்பலாம்.

 

1. The Guide

“This is a miracle that men can love God, yet fail to love humanity. With whom are they in love then?...To feel and love the God of beauty and good, in the ugly and the evil, and still yearn in utter love to heal it of its ugliness and its evil - this is real virtue and morality…If you cannot love the vilest worm and the foulest of criminals, how can you believe that you have accepted God in your spirit?”

~ Sri Aurobindo.

A lady from Bombay travelled to a remote village in Central India to see a Saint living there. She stayed as a paying guest in a home in that village. One day during lunch time when she was taking lunch there, a stray dog came there and barked. Sensing that the dog was hungry, she threw a piece of bread at the dog. It ate the bread piece and went away.

After finishing her lunch, she went to see the Saint. On seeing her, the Saint said, “Mother, you fed Me sumptuously up to my throat. My afflicted life forces have been satisfied. Ever act like this, and this will keep you in good state. Sitting in this Mosque, I shall never, never speak untruth. Take pity on Me like this. First give bread to the hungry and then eat yourself. Note this well.”

Confused by these words of the Saint, she replied, “How could I feed you? I am myself staying as a paying guest here. I didn’t.”

Then the Saint gave her the wonderful reply - I’ll never forget this reply along with the story in my entire life. Even if I go to the Himalayas and spend half of my life there, I’ll never get such an instruction from any preceptor living there.

Then the Saint replied, “Eating that lovely bread I am still belching. The dog which you saw before meals and to which you gave the piece of bread, is one with Me; so also other creatures. I am roaming in their forms. He who sees Me in all these creatures is My beloved. So, abandon the sense of duality and distinction and serve Me as you did today.”

This one story with this instruction of nectar changed the quality of my life forever. I have read in Bhagavad Gita wherein Sri Krishna says He is A to Z of this universe. But on reading this story wherein Shirdi Sai Baba has practically demonstrated the abstract complicated spiritual philosophy that God lives in and as every creature of this universe, the doctrine went straight into the bottom of my heart.

Before that, I imagined that the Lord of this universe had a form, possibly with four hands. I believed that as I went on spending my life singing His praise, one day He’d suddenly appear before me in that form, being pleased with my praise. Though I didn’t have anything in particular to ask for, I craved for seeing Him. I strongly believed that the very purpose of life was to see the Lord of the universe in all His splendor right before my eyes.

I had spent many hours of many days and nights wondering why He was still testing me. I used to go to my favorite temple to question Him what else He expected from me to shower His mercy on me. I was wondering if He, sitting in the spiritual sky up above and beyond this material universe, would ever descend down to earth before my eyes. I was losing hope.

Then this story with this instruction changed my concept of Lord. I stopped looking up at the sky in search of Lord. Instead, I started worshipping Him in every creature I saw before my eyes. People, dogs, cows, pigs, trees - any living creature I saw. Yet the Lord was still elusive. This crazy quest went on for a few years; after that Baba inspired in me another powerful instruction that was designed to raze my beautiful palace of devotional faith to ground.

1. வழிகாட்டி

“என்ன அதிசயம், இறைவனை நேசிக்க முடிகிறது, ஆனால், மனிதகுலத்தை நேசிக்க முடியவில்லை. பிறகு, யாரை இவர்கள் நேசிக்கிறார்கள்?... அழகற்றவரிடமும் தீயவரிடமும் விளங்கும் அழகும் நன்மையும் பொருந்திய இறைமையைக் கண்டு நேசித்துக்கொண்டே, அந்த அழகின்மையையும் தீமையையும் குணமாக்க, தூய அன்புடன் விரும்புவதல்லவா அறம்?... அற்பமான புழுவையும் மோசமான குற்றவாளியையும் உங்களால் நேசிக்க இயலவில்லை என்றால், இறைவனை ஆத்மார்த்தமாக ஏற்றுக்கொண்டதாக எப்படி நீங்கள் நம்ப முடியும்?”

~ ஸ்ரீ அரவிந்தர்.

மும்பையைச் சேர்ந்த தற்காடு என்பவரின் மனைவி சீரடி ஸாயி பாபாவின் தீவிர பக்தை. அவர் ஒரு சமயம் சீரடி வந்து அங்கிருந்த ஒரு வீட்டில் தங்கியிருந்தார். ஒரு நாள் மதிய உணவு வேளையில் அவ்வீட்டிலிருந்த எல்லோரும் சாப்பிடத் தயாரானபோது, எங்கிருந்தோ அங்கு வந்த நாய் ஒன்று பசியுடன் குரைக்கத் தொடங்கியது. உடனே, தற்காடின் மனைவி எழுந்து ரொட்டித் துண்டு ஒன்றை அந்த நாய்க்குப் போட்டார். நாயும் அதனை மிகுந்த ஆவலுடன் சுத்தமாகச் சாப்பிட்டுச் சென்றது.

அன்று மதியம் பாபாவைக் கண்டு வணங்கும் பொருட்டு அவர் மசூதிக்குச் சென்று ஓரமாக அமர்ந்தார். உடனே பாபா அவரை நோக்கி, “அம்மா, நீ இட்ட அந்த உணவைத் திருப்தியாக உண்டு மகிழ்ந்தேன். எப்போதும் இப்படியே செய்; அது உன்னை நல்ல நிலையில் வைத்திருக்கும் - இந்த மசூதியில் அமர்ந்துகொண்டு உண்மையல்லாததை ஒருபோதும், ஒருபோதும் பேசமாட்டேன். இதுபோல் என்னிடம் இரக்கங் காட்டு. முதலில் பசித்தவனுக்கு உணவளித்துவிட்டு, பின் நீ சாப்பிடு; இதை நன்றாக கவனத்தில் கொள்” என்றார்.

பாபாவின் வார்த்தைகளில் மிகுந்த குழப்பமடைந்த அவர், “பாபா, நான் எப்படி உங்களுக்கு உணவளித்திருக்க முடியும்? என் சாப்பாட்டுக்கே நான் மற்றவர்களை நம்பியல்லவா இருக்கிறேன்?” என்றார்.

அதற்கு பாபா சொன்ன அற்புதமான பதிலையும் இந்த நிகழ்வையும் என் வாழ்நாள் முழுவதும் என்னால் மறக்க இயலாது. நான் ஒருவேளை இமய மலை சென்று வாழ்நாளில் பாதியைச் செலவிட்டாலும், அங்கு இருக்கும் எந்த ஓர் ஆச்சார்யனும் எனக்கு இப்படி ஓர் உபதேசம் செய்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்று நினைக்கிறேன்.

பாபா, “அந்த அருமையான ரொட்டியை உண்டு திருப்தியுற்றேன். உணவு வேளையின்போது எந்த நாய்க்கு ரொட்டித் துண்டை அளித்தாயோ, அந்த நாயும் நானும் ஒன்றே. எவன் சகல ஜீவராசிகளிலும் என்னைக் காண்கிறானோ, அவன் எனக்குப் பிரியமானவன். ஆகவே, இன்று போலவே என்றும் எனக்கு இவ்வாறு பணிவிடை செய்வாயாக” என்று அமுத மொழிகளைப் பகர்ந்தார்.

இந்த நிகழ்வும் அமுத மொழிகளும் என் வாழ்வின் தரத்தை நிரந்தரமாக மாற்றி அமைத்தது. தான் இவ்வுலகில் எல்லாருமாக எல்லாமுமாக இருப்பதாக ஸ்ரீகிருஷ்ணன் சொல்வதை பகவத் கீதையில் பலமுறை படித்திருக்கிறேன். ஆனால், புரிந்துகொள்ள மிகவும் கடினமான இந்த ஆன்மீகத் தத்துவத்தை இந்த நிகழ்வின் மூலமாக பாபா நடைமுறையில் நடத்திக் காட்டி விளக்கியதும், இக்கருத்து என் நெஞ்சின் ஆழத்துக்கு நேரே சென்றுவிட்டது.

முன்னதாக, இவ்வுலகை ஆளும் இறைவன் நான்கு கைகள் முதலிய வடிவத்துடன் கூடியவனாக இருப்பான் என்றே நான் நம்பிக்கொண்டிருந்தேன். என் ஓய்வு நேரத்தில் அந்த இறைவனுடைய புகழைப் பாடிக்கொண்டே இருந்தால், அதில் திருப்தியடைந்தவனாக இறைவன், ஒரு நாள் திடீரென்று என் முன்னால் காட்சிகொடுத்து அருள்பாலிப்பான் என்று நம்பினேன். இறைவனிடம் குறிப்பிட்டுக் கேட்பதற்கு எனக்கு ஏதும் இல்லாத போதும், அவனைப் பார்த்துவிட வேண்டும் என்ற தணியாத ஏக்கம் எப்போதும் எனக்குள் இருந்து வந்தது. இந்த உலகையாளும் இறைவனை அவனுடைய தெய்வீக வடிவத்தில் என் கண் முன்னே காண்பதுதான் என் வாழ்வின் பிரதான குறிக்கோள் என்று உறுதியாக நம்பி இருந்தேன்.

‘ஏன் இன்னும் இறைவன் என்னை சோதிக்கிறான்?’ என்று எண்ணி, இறைவனைக் காணாத வருத்தத்தில் பல நாட்களை பல இரவுகளை பல மணி நேரங்களை செலவிட்டிருக்கிறேன். ஸ்ரீரங்கம் கோவிலுக்கு அடிக்கடி சென்று, என்மீது கருணை காட்டுவதற்கு இறைவன் இன்னும் வேறு என்ன எதிர்பார்க்கிறான் என்று இறைவனைக் கேட்டுவந்தேன். என்றும் அழியாத நித்ய விபூதியான பரமபதத்தில் உயரே அமர்ந்துகொண்டு இந்த லீலா விபூதியை ஆளும் இறைவன், என்றாவது ஒரு நாள் என் கண்குளிரக் காணும்படிக்கு எனக்கு முன்னால் தோன்றுவான் என்று நம்பிக்கொண்டிருந்தேன். மாதங்கள் உருண்டோட என் நம்பிக்கை வலுவிழந்து கொண்டிருந்தது.

அத்தகைய காலகட்டத்தில்தான், இந்த நிகழ்வுக்கதையும் பாபாவின் அமுத மொழிகளும் இறைவனைப் பற்றிய என் கோட்பாட்டை மாற்றி விட்டது. இறைவனைத் தேடி விண்ணைப் பார்ப்பதை நிறுத்திவிட்டேன். மாறாக, நான் தினமும் காணும் அனைத்து உயிரினங்களிலும் இறைவன் உள்ளே இருப்பதாக பாவித்து, அந்த அந்தர்யாமி ஈசுவரனை வணங்கத் தொடங்கினேன். மனிதர்கள், நாய்கள், பூனைகள், மாடுகள், பன்றிகள், மரங்கள் என்று கண்ணில் கண்ட எந்த ஓர் உயிரினத்திலும் இறைவனை பாவித்து மானசீகமாக வணங்கத் தொடங்கினேன். இருப்பினும் இறைவன் எனக்கு அகப்படவில்லை. ஒரு சில வருடங்களுக்கு என்னுடைய இந்த வினோதமான தேடல் பயிற்சி தொடர்ந்தது. பின்னர், என் பக்தி மார்க்க சித்தாந்தமான அழகிய அரண்மனை தவிடுபொடி ஆகும்படிக்கு, பாபா என்னில் இன்னொரு சக்திவாய்ந்த உபதேசத்தை உணரச்செய்தார்.

2. The Wisdom

“Blessed is he who knows the greatness of his Guru and thinks Him to be Hari-Hara-Brahma incarnate.”

~ Shirdi Sai Baba.

One day I took up the official biography book of Shirdi Sai Baba and casually opened the book aimlessly. In the landing page the author was discussing the instructions a preceptor belonging to non-dualistic school of thought would impart to his disciple: “You are not what you think you are but are opulent and rich...” I couldn’t read any further.

What does it mean? My heart clearly understood the meaning which had already percolated deep into it, but my mind was in denial - it couldn’t be.

Dualistic school of thought is built upon the foundation that the universal Self of God is of infinite wisdom and power whereas our Self is of infinitesimal wisdom and power. But non-dualistic school argues that the perceived individuated and limited Self is only an illusion.

Reconciling these two apparently opposing doctrines, we end up with something like this: our Self is really the universal Self of God but for the purpose of experience, It has limited Itself in wisdom and power.

Even after this reconciliation my mind couldn’t accept the fact that my Self was really the universal Self of God though It had limited Its wisdom and power, as it devastated the doctrine of dualism required for my devotional practice. Assume that you have been imparted this instruction onto your heart with such a force that you can’t deny it. Now you go to your favorite temple. You worship God, ‘My dear God, I have all wisdom and power you have - I’ve just forgotten them for some purpose. So, until I regain them, I worship you.’ Will your devotion be the same as that before getting this instruction?

My mind rebelled for a long time - a couple of years. And then it gradually learned to strike the balance between Wisdom and Devotion. Now I was ready to practice Divine Love Yoga, a spiritual practice wherein one expands and merges one’s identity with all sentient living beings one sees.

Love for Lord arising from traditional devotional practices is conditional, as this love will disappear once we encounter some problem in our life and we doubt that Lord didn’t bail us out. Love for Self arising from traditional wisdom practices is, no doubt, unconditional, but it fails to include other sentient living beings. But Divine Love is this unconditional Love extended to include all sentient living beings one sees.

Divine Love Yoga is built upon the foundation of a judicious mix of Devotion and Wisdom. While traditional devotional practices are easy to practice but ineffective, traditional wisdom practices are effective but difficult to practice. Divine Love Yoga combines the simplicity of traditional devotional practices with effectiveness of traditional wisdom practices. As it takes advantage of both worlds, it is undoubtedly the king of spiritual practices.

I was actively practicing Divine Love Yoga for a couple of years, and then the first spiritual experience happened to me with all its splendor.

2. ஞான தத்துவம்

“எவன் ஒருவன் தன் குருநாதரை ஹரிஹரபிரஹ்மா ரூபமாக எண்ணி அவருடைய மகத்துவத்தை அறிகிறானோ, அவனே ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவன்.”

~ சீரடி ஸாயி பாபா.

ஒரு நாள் சீரடி ஸாயி பாபாவின் வாழ்க்கை வரலாற்றுப் புத்தகத்தை எடுத்து, தற்செயலாக ஒரு பக்கத்தைத் திருப்பி, அதைப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். அதில் நூலாசிரியர், அத்வைத ஆச்சார்யன் தன் சீடர்களுக்கு வழக்கமாக உபதேசிக்கும் முக்கிய அத்வைதக் கருத்தை விளக்கியிருந்தார்: “நீங்கள் யார் என்று உங்களை நினைக்கிறீர்களோ, நீங்கள் அதுவல்ல; நீங்கள் உண்மையில் வளமையும் செழிப்பும் மிகுந்தவர்...” அதற்கு மேல் என்னால் படிக்க முடியவில்லை.

இதற்கு என்ன அர்த்தம்? ஏற்கனவே தனது ஆழத்துக்குச் சென்றுவிட்ட அதன் பொருளை, என் நெஞ்சம் மிக நன்றாகப் புரிந்துகொண்டது. ஆனால், அதனை என் மனத்தால் சிறிதும் ஏற்றுக்கொள்ள இயலவில்லை – அது எப்படி சாத்தியம்?

பரமாத்மா, முற்றறிவும் முழுசக்தியும் படைத்தது; ஆனால், ஜீவாத்மா, அளவுபட்ட அறிவும் அளவுபட்ட சக்தியும் கொண்டது என்ற தத்துவத்தின் மீது எழுப்பப்பட்டதுதான் துவைதம். அத்வைதம், அளவுபட்ட அறிவும் சக்தியும் கொண்டதாக அறியப்படும் தனித்தனியான ஜீவாத்மாக்கள், மாயையால் உண்டான தோற்றம் மாத்திரமே என்று வாதிடுகிறது.

இவ்விரண்டின் முரண்பாடுகளை நீக்கி ஒத்திசைத்துப் பார்த்தோமேயானால், பின்வரும் கருத்து தோன்றும்: நம்முடைய ஆத்மா உண்மையில் பரமாத்மா என்ற போதிலும், தன் அனுபவத்தின் பொருட்டு, தன் முற்றறிவையும் முழுசக்தியையும் மறந்துகொண்டு, தனித்த ஜீவாத்மாவாகத் தோற்றமளிக்கிறது.

மேற்சொன்ன ஒத்திசைவுக்குப் பின்னும் என் மனம், என் ஆத்மாவை, தன்னை மறந்துகொண்ட பரமாத்மாவாகக் கருத மறுத்தது. ஏனெனில், அது, என் பக்தி மார்க்கத்துக்குத் தேவையான துவைதக் கோட்பாட்டை அழித்துவிடும்.

உங்களால் மறுக்க இயலாத அளவுக்கு மேற்சொன்ன உபதேசம், உங்கள் நெஞ்சில் ஆழமாகவும் வலுவாகவும் பதிக்கப்படுகிறது என்று கொள்வோம். கோயிலுக்குச் சென்று உங்கள் இஷ்ட தெய்வத்திடம் இப்படி உரையாடுகிறீர்கள்: “இறைவா, உன்னிடம் உள்ள முற்றறிவும் முழுசக்தியும் என்னிடமும் இருக்கின்றன – ஏதோ ஒரு நோக்கத்துக்காக அவற்றை மறந்துவிட்டேன். ஆகவே, அவற்றை மீண்டும் பெறும் வரையில், உன்னை வணங்கலாம் என்று நினைக்கிறேன்.” ஞான தத்துவ உபதேசம் பெறும் முன்னதாக உங்களுக்கு இருந்த அந்த பக்தியுணர்வு தற்போதும் தொடருமா?

என் மனம் ஏறத்தாழ இரண்டு வருடங்கள் போராடியது. அதன் பிறகு, படிப்படியாக பக்தியையும் ஞானத்தையும் ஒருங்கிணைத்துப் பயிலக் கற்றுக்கொண்டது. தொடர்ந்து, தெய்வீக அன்பு யோகத்தைப் பயிற்சி செய்யத் தயாரானேன். தெய்வீக அன்பு யோகம் என்பது, தான் காணும் அனைத்து உயிரினங்களுடனும் தன்னை அடையாளப்படுத்திப் பயிற்சி செய்யும் ஆன்மீகச் செயல்முறை.

வழக்கமான பக்தி மார்க்க செயல்முறைகள் மூலமாக இறைவனிடம் நமக்கு உண்டாகும் அன்பு என்பது, நிபந்தனைகளுக்கு உட்பட்ட ஒன்றாகும். ஏனெனில், நாம் விரும்பாத ஒரு நிகழ்வு நம் வாழ்வில் நடந்து, தெய்வம் நம்மைக் காக்கவில்லை என்று நாம் நினைக்கும்போது, இந்த அன்பு காணாமல் போய்விடும். வழக்கமான ஞான மார்க்க செயல்முறைகள் மூலமாக நம் ஆத்மாவிடம் நமக்கு உண்டாகும் அன்பு நிபந்தனையற்றதுதான். இருப்பினும், இந்த அன்பு, பிற உயிரினங்களை நேரடியாக உள்ளடக்கியது அல்ல. ஆனால், தெய்வீக அன்பு என்பது, தான் பார்க்கும் பிற உயிரினங்களுக்கும் விரிவுபடுத்தப்பட்ட நிபந்தனையற்ற ஆத்ம அன்பாகும்.

தெய்வீக அன்பு யோகம், பக்தியும் ஞானமும் சரியான விகிதத்தில் கலக்கப்பட்ட அடித்தளத்திலிருந்து கட்டப்பட்ட ஆன்மீக செயல்முறையாகும். பக்தி மார்க்கம் பயில எளிமையானது, ஆனால் திறனற்றது. ஞான மார்க்கம் திறனுள்ளது, ஆனால் பயிலக் கடினமானது. தெய்வீக அன்பு யோகம், பக்தி மார்க்கத்தின் எளிமையையும் ஞான மார்க்கத்தின் திறனையும் ஒருங்கே கொண்டது. இரண்டு மார்க்கங்களின் நன்மைகளையும் தன்னகத்தே கொண்டுள்ளதால், இதனை ஆன்மீக செயல்முறைகளின் அரசன் என்று அழைக்கலாம்.

இரண்டு வருடங்கள் தொடர்ச்சியாக தெய்வீக அன்பு யோகத்தைப் பயிற்சி செய்து வந்தேன். அதன் பிறகு, எனக்கு முதல் அற்புத ஆன்மீக அனுபவம் வாய்க்கப் பெற்றேன்.

3. Consciousness

“You need not go far in search of Me. Barring your name and form, there exists in you, as well as in all beings, a sense of Being or Consciousness of Existence – That is Myself. Knowing this, you see Me inside yourself as well as in all beings. If you practice this, you will realize all-pervasiveness, and thus attain oneness with Me.”

 ~ Shirdi Sai Baba.

I was on a professional assignment to a remote village near the southern tip of India. As the assignment itself was an easy routine one and the journey time was more than five hours, I spent my journey time contemplating on Lord and reading a spiritual book alternately.

By now my exclusively traditional devotional book collection began to accommodate some contemporary wisdom books as well. I no longer expected the arrival of the Lord in form. My discrete model of Lord had evolved into a continuum one. Yet the melancholy of my heart in not yet seeing the Lord continued - after all, it was the major goal of my life.

I arrived at the process plant in that village in the evening and in an hour my professional assignment was finished. I was checked in to the guest house of the plant as I planned my return journey the next morning. After dinner I requested the manager to send me tea at 5:30 in the morning, and after setting the alarm at 5:00 I went to sleep.

When I woke up at 5:00, I felt like doing meditation and so immediately I sat up meditating on the bed itself. With my eyes closed I was casually listening to the sound of window air conditioner in the room. Hardly five minutes passed when the calling bell rang up. I went to the door wondering why the manager had sent tea at 5.

When I was sipping my tea, I casually glanced at my watch, and to my utter disbelief it showed 05:40.

On my return journey I felt something strange in my head. There was something noticeably different with the vision of my eyes and the cognitive process of that vision by my brain. I could stare at space for any length of time as if I was staring at something pervading the space. In fact, I spent the entire five-hour return journey simply staring at nothing through the window of the car. My mind was extraordinarily calm; it didn’t want to think anything or process anything it was seeing. My intellect was wondering what’s going on in my eyes and brain.

This state persisted for a couple of months. Then one day when I sat in meditation, I observed a strange phenomenon inside my brain. I was listening to the occasional external noise. I was thinking some sporadic thoughts. And here’s the key. This explained what was happening inside my head for the past couple of months. I could observe that I was hearing the occasional external noise, and I could observe that I was thinking my sporadic thoughts.

My brain was logically and functionally divided into three parts. First two functions were usual ones - one was receiving and processing sensory inputs like external noise, and the other was generating and processing thoughts. Nothing new with these two functions of the brain. But the weird third function of observation of these two functions was completely new to me.

Who am I? The guy who hears and thinks or the guy who observes my hearing and thinking? I had to wait four long years to find the answer to this question.

3. உயிருணர்வு

“என்னைத் தேடி தூரமாக எங்கும் செல்ல வேண்டியதில்லை. பெயர் வடிவம் தாண்டி உனக்குள்ளும் எல்லா ஜீவராசிகளுக்குள்ளும் உயிர்த்தன்மையான உணர்வு ஒன்று இருக்கிறதே, அது நான்தான். இவ்வாறு அறிந்து, உனக்குள்ளும் பிறருள்ளும் இருக்கும் என்னைக் காண்பாயாக. இப்படிப் பயிற்சி செய்தால், எங்கும் விரவி நிற்கும் தன்மையை அடைந்து, என்னுடன் ஒருங்கிணைந்து விடுவாய்.”

~ சீரடி ஸாயி பாபா.

தமிழ்நாட்டின் தென் மாவட்டம் ஒன்றில் இருக்கும் கிராமம் ஒன்றுக்கு தொழில்முறை வேலையாகச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. வேலை மிகவும் சுலபமான ஒன்று என்பதாலும், பயண நேரம் ஐந்து மணிக்கு மேல் ஆகும் என்பதாலும், பயணம் முழுவதும் வேறு சிந்தனை ஏதுமின்றி, இறைவனைப் பற்றிச் சிந்தித்துக்கொண்டும் ஆன்மீக புத்தகம் ஒன்றைப் படித்துக்கொண்டும் இருந்தேன்.

அந்த காலகட்டத்தில், வழக்கமாக நான் படித்து வந்த பாரம்பரிய பக்தி நூல்களுடன் சமகாலத்திய ஞானமார்க்கப் புத்தகங்களும் என் படிக்கும் பட்டியலில் சேர்ந்துகொண்டன. இறைவன் வடிவத்துடன் தோன்றுவதை எதிர்பார்ப்பதை முற்றிலுமாக நிறுத்திவிட்டேன். இறைத்தன்மை தொடர்பான என்னுடைய தனிநிலைக் கோட்பாடு, தொடர்நிலைக் கோட்பாடாக மேம்படுத்தப்பட்டு விட்டது. இருப்பினும், இறைவனை இன்னும் காணவில்லையே என்ற உள்ளார்ந்த வருத்தம் தீர்ந்தபாடில்லை – அதைத்தானே வாழ்வின் பிரதானக் குறிக்கோளாக எண்ணி இருந்தேன்?

அந்த ஆலைக்கு வந்து சேர்ந்த போது மாலையாகி இருந்தது. ஒரு மணி நேரத்தில் என் தொழில்முறை வேலை முடிந்துவிட்டது. மறுநாள் காலைதான் திரும்புவதாக இருந்ததால், ஆலையின் விருந்தினர் மாளிகையில் தங்கினேன். இரவு உணவு முடிந்து, தூங்கச் செல்லும் முன்பாக, மேலாளரிடம் அதிகாலை 5 மணிக்கு அறைக்கு தேநீர் அனுப்பச் சொன்னேன். ஐந்து மணிக்கு அலாரம் செட் பண்ணிவிட்டுத் தூங்கிவிட்டேன்.

அதிகாலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்தபோது, தியானம் செய்யத் தோன்றியதால், கட்டில் மேல் அமர்ந்தபடியே தியானம் செய்யத் தொடங்கினேன். கண்கள் மூடியிருக்க, செவிகள் அறையின் ஜன்னல் ஏர்-கண்டிஷனர் எழுப்பிய தொடர்ச்சியான சன்னமான ஒலியை கவனமில்லாமல் கேட்டுக்கொண்டிருந்தன. ஓர் ஐந்து நிமிடம் சென்றிருக்கலாம்; அழைப்பு மணி ஓசை கேட்டது. ஏன் ஐந்து மணிக்கே மேலாளர் தேநீர் அனுப்பினார் என்று யோசித்துக்கொண்டே, தியானத்தை முடித்துக்கொண்டு, கதவைத் திறந்தேன்.

தேநீர் அருந்திக்கொண்டே கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தபோது, அது ஐந்து நாற்பது என்றது; என்னால் நம்ப முடியவில்லை.

காலை உணவை முடித்துவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பிப் பயணித்தபோது, தலைக்குள் சற்று வித்தியாசமாக உணர்ந்தேன். என் கண்களின் பார்வையிலும், அதனை என் மூளை உணர்ந்துகொள்ளும் விதத்திலும் தெளிவான ஒரு வித்தியாசம் தெரிந்தது. என்னால் எவ்வளவு நேரம் வேண்டுமானாலும் வெட்ட வெளியை வெறுமனே பார்த்துக்கொண்டிருக்க முடிந்தது – வெளி முழுவதும் ஏதோ ஒன்று பரவி நிற்பதை வெறித்துப் பார்ப்பதைப் போல. உண்மையில், அந்த ஐந்து மணி நேரப் பயணம் முழுவதுமே காரின் ஜன்னல் வழியே வெளியை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டேதான் பயணித்தேன். என் மனம் அசாதாரணமான அமைதியில் இருந்தது; எதனையும் சிந்திக்கவோ, பார்க்கும் எதனையும் பற்றி யோசிக்கவோ விரும்பவில்லை. என் புத்தியோ, என் கண்களுக்கும் மூளைக்கும் என்னவாயிற்று என்று அதிசயித்தது.

இரண்டு மாதங்கள் இத்தகைய நிலை நீடித்தது. பிறகு ஒரு நாள் தியானத்தில் அமர்ந்த போது, என் மூளையில் வித்தியாசமான ஒரு நிகழ்வை கவனித்தேன். எப்போதாவது கேட்கும் வெளி ஒலியை கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். அவ்வப்போது மனத்தில் எழும் எண்ணங்களை எண்ணிக்கொண்டிருந்தேன். அடுத்த நிகழ்வுதான் முக்கியமானது. அதுதான் இந்த இரண்டு மாதங்களாக என் மூளைக்குள் என்ன நடந்துகொண்டிருக்கிறது என்பதை விளக்கியது. வெளியில் எழும் ஒலியை நான் கேட்டுக்கொண்டிருப்பதை என்னால் கவனிக்க முடிந்தது; என் எண்ணங்களை நான் எண்ணுவதை என்னால் கவனிக்க முடிந்தது.

என்னுடைய மூளை செயல்படும் விதத்தில் மூன்று பிரிவுகளாகப் பிரிந்து செயல்பட்டது. முதல் இரண்டு செயல்பாடுகளும் வழக்கமானவைதான் – வெளி ஒலி முதலான புலன்களை உள்வாங்கி உணர்வது ஒன்று; எண்ணங்களைத் தோற்றுவித்து மதிப்பீடு செய்வது மற்றொன்று. மூளையின் இவ்விரண்டு செயல்பாடுகளிலும் யாதொரு புதுமையும் இல்லை. ஆனால், மேற்சொன்ன இரண்டு செயல்பாடுகளையும் கவனிக்கும் மூன்றாவது செயல்பாடுதான் மிகவும் புதுமையாக, நான் அதுவரையில் அறிந்திராத ஒன்றாக இருந்தது.

நான் என்பது யார்? கேட்பவனும் சிந்திப்பவனுமான அவனா, கேட்பதையும் சிந்திப்பதையும் கவனிக்கும் இவனா? இந்தக் கேள்விக்கு விடை காண, நான் நான்கு வருடங்கள் காத்திருக்க வேண்டி இருந்தது.

4. Surrender

“I am the same to all beings – I dislike none and I like none. But those who worship Me with Love abide in Me, and I also abide in them.”

~ Sri Krishna (BG 9:29).

An eighty year old man residing at a village near the southern tip of India went on his spiritual quest to a holy city in north India. He spent a few years there worrying if he’d meet a suitable preceptor to get enlightenment before death. One day he saw a strange light on the southern horizon.

As he travelled southward towards the light, the light also moved farther south. Ultimately, he reached a village very near to his native village. The light disappeared into the temple of the village.

On entering the temple, the old man enquired the people there if anything special happened there in the recent years. They pointed out the gigantic tamarind tree standing inside the temple premises and said that a young Yogi was staying there for a few years.

The old man went to the Yogi and questioned him, “What does the embryo inside the dead feed on and where does it live?”

The Yogi answered him, “It feeds on it and lives there” meaning that the Self embodied would identify itself with non-Self like body and mind, and enjoy the experiences of the latter.

Then the old man accepted the young Yogi as his preceptor and got enlightened by His instructions.

That Yogi was Nammazhvar who lived for about thirty years under that tamarind tree in that temple in the eighth century. He compiled His instructions in the form of a great poetic work, popularly known as Thiruvaimozhi, comprising about one thousand Tamil songs.

Thiruvaimozhi is His spiritual autobiography explaining how He got enlightened by means of the spiritual tool called Surrender. He has clearly outlined the process of surrendering one’s individuated Consciousness to the universal Consciousness of God in chronological sequence. More important, He has described each stage of His enlightenment process.

I’ve visited that temple three, four times to see the tamarind tree under which Nammazhvar lived. It is still there intact. I’ve always used Thiruvaimozhi as the blueprint for my spiritual progress. Until I got an experience that matched the description of a particular stage in Thiruvaimozhi, I won’t accept that I had progressed to that stage.

Our Consciousness is our life force that drives our body, mind and heart. But for our Consciousness, we cannot do any action, we cannot think any thought and we cannot desire anything. However, just as we cannot see our eyes although we see everything else with our eyes, we are unable to perceive our Consciousness. We need a mirror to see our Consciousness. And that mirror is universal Consciousness.

Suppose that you receive a call from the class teacher of the school your kid is studying in. She informs you that your kid has collapsed and the doctor is examining her. You rush to school, fearing all sorts of negative possibilities and saying your prayers out of anxiety. You drive your car mechanically. You don’t remember if you locked the door while leaving home. You see the heavy traffic before you, but nothing is registered in your brain.

When you reach the school and see your kid talking normally to the class teacher, and the doctor tells you not to worry, how would you feel?

Suddenly all your anxiety disappears to leave your mind relieved at peace. When you return home, your brain now registers clearly the whole traffic around you. You do remember you forgot to lock the door.

We often take our default state of Peace for granted. It is transmitted by our Consciousness from the universal Consciousness. Whenever our mind is tossed by intense anxiety, our Consciousness buried deep into the mind fails to transmit the Peace of universal Consciousness.

Suppose we are able to internally separate our Consciousness and get it merged with universal Consciousness, then we’ll perceive the state of Peace even when our mind is agitated by anxiety. Then we are deemed to have surrendered our Consciousness to the universal Consciousness of God.

Consciousness can be internally discriminated and separated from our mind, body and heart, and merged with universal Consciousness therein. In fact, it is done in that chronological sequence.

When our Consciousness gets merged with universal Consciousness within us, we can perceive our entire body completely filled with universal Consciousness. Suppose you haven’t done any cardio exercise for many months. One fine morning you decide to exercise in the cross trainer for ten to fifteen minutes. How will you feel after an hour? Won’t you feel the lightness throughout the body? Won’t you feel that the heaviness of your legs has suddenly disappeared while walking? Or suppose that you are trapped in a congested place for hours. When you come out in the free space and breathe in plenty of pure outside air, won’t you feel lightness? Your body filled up with universal Consciousness will feel similar to that if you meditate on it. But there is much more than that.

I used these similes to convey one part of experience. There is much more. You will be at Peace at your inner core even when your mind, body and heart are tossed and torn apart by anxiety, intolerance and malice - at the absolute Peace that is characteristic of universal Consciousness; it cannot be disturbed by external events or circumstances. Right now, you can’t even imagine it. When you face challenges in your life in the form of unfavorable and unpleasant events and circumstances, you can’t even imagine maintaining your inner core at Peace.

When your being or inner core is at Peace, your mind, body and heart cannot maintain anxiety, intolerance and malice for a longer period. I have discussed this point and its effects in adequate detail in my book titled “Secrets of Manifestation”.

It took, for me, four long years for the process of internal separation of Consciousness from mind, body and heart and its merger with the universal Consciousness, to be completed. After that I was ready to pursue the question ‘Who am I?’

4. சரணாகதி

“எல்லோரும் எனக்கு சமமே – எனக்குப் பிடிக்காதவர்கள் என்றோ பிடித்தவர்கள் என்றோ எவரும் இல்லை. ஆனால், எவர்கள் என்னைத் தூய அன்புடன் வழிபட வல்லவர்களோ, அவர்கள் ஆன்மீக ரீதியாக என்னிடம் இருக்கிறார்கள்; நான் ஆன்மீக ரீதியாக அவர்களிடம் இருக்கிறேன்.”

~ ஸ்ரீகிருஷ்ணன் (ப.கீ. 9:29).

தமிழ்நாட்டின் தெற்கு மாவட்டம் ஒன்றிலிருந்த கிராமத்தில் வசித்து வந்த எண்பது வயதான பெரியவர் ஒருவர், வட இந்தியாவிலுள்ள புனித இடம் ஒன்றுக்கு ஆன்மீக வேட்கையுடன் பயணித்தார். இறப்பதற்கு முன்னதாக தான் ஆன்மீக ஞானமடைய வசதியாக, தகுதியான ஓர் ஆச்சார்யரைத் தேடி சில காலம் அங்கே செலவிட்டார். ஒரு நாள், இவருடைய கண்ணுக்கு தெற்கு வானில் ஒளிக்கீற்று ஒன்று தோன்றியது.

அந்த ஒளிக்கீற்றைக் குறிவைத்து இவரும் பயணிக்க, அது மேலும் தெற்கு நோக்கி நகர்ந்தது. இறுதியாக, அது இவருடைய பிறந்த கிராமத்துக்கு அருகில் இருந்த இன்னொரு கிராமத்தின் கோவிலுக்குள் சென்று மறைந்துவிட்டது.

கோவிலுக்குள் நுழைந்த அந்தப் பெரியவர், சமீப காலத்தில் கோயிலில் ஏதேனும் விசேஷம் உண்டா என்று அங்கிருந்தவர்களிடம் விசாரித்தார். அவர்களும், கோயில் உள்ளே வளர்ந்திருக்கும் பிரம்மாண்டமான புளிய மரத்தின் அடியில், சில வருடங்களாக இளைஞனான ஒரு யோகி அமர்ந்து தியானம் செய்துகொண்டிருப்பதாகத் தெரிவித்தனர்.

இந்த வயதானவரும் அந்த இளைஞனாக இருந்த யோகியிடம் சென்று, அவருடைய ஆத்ம ஞானத்தைச் சோதிக்க எண்ணி, “செத்ததன் வயிற்றில் சிறியது கிடந்தால், எத்தைத் தின்று எங்கே வாழும்?” என்று கேட்க, அந்த யோகியும் உடனே, “அத்தைத் தின்று அங்கே வாழும்” என்று, உடலெடுத்த ஜீவாத்மா தன்னை உடல்-மனம்-நெஞ்சத்துடன் அடையாளப்படுத்திக்கொண்டு, அவற்றின் அனுபவங்களைத் தனது அனுபவங்களாக எண்ணி வாழும் என்ற பொருளில் பதில் சொன்னார். பெரியவரும் உடனே அவரை வணங்கித் தன்னை சீடராக ஏற்றுக்கொள்ளும்படி வேண்டினார். இளைய யோகி ஆச்சார்யனின் உபதேசம் பெற்று, இறுதியில் அந்தப் பெரியவர் ஆன்மீக ஞானமும் அடைந்தார்.

எட்டாம் நூற்றாண்டில் ஆழ்வார் திருநகரி கோயிலின் புளிய மரத்தின் அடியில் முப்பது வருடங்கள் வாழ்ந்த அந்த இளைய யோகியின் பெயர் நம்மாழ்வார். அவர் தன்னுடைய ஆன்மீக உபதேசங்களை, ஆயிரம் தமிழ்ப் பாசுரங்கள் கொண்ட திருவாய்மொழி என்னும் மிகச்சிறந்த நூலாக ஆக்கி நமக்குத் தந்துள்ளார்.

திருவாய்மொழி உண்மையில், சரணாகதி என்னும் ஆன்மீக சாதனையைக் கடைப்பிடித்து, ஆன்மீக ஞானமடைந்த நம்மாழ்வாருடைய ஆன்மீக யாத்திரை சுயசரிதை நூலாகும். தன்னுடைய தனித்த உயிருணர்வை இறைஉயிருணர்வுடன் ஒருங்கிணைக்கும் சரணாகதி மார்க்கத்தை, மிகத் தெளிவாக ஆழ்வார், திருவாய்மொழியில் பாடியுள்ளார். ஆத்மாவின் ஆன்மீகப் பயணத்தின் ஒவ்வொரு படி நிலையையும் ஒன்றுவிடாமல் வரிசைக்கிரமமாக விளக்கமாக விவரித்துள்ளார்.

நம்மாழ்வாரால் புனிதப்படுத்தப்பட்ட ஆழ்வார் திருநகரியில் இன்றும் வாழும் அந்தப் புளியமரத்தைக் காண்பதற்காக மூன்று நான்கு முறை அங்கு சென்றிருக்கிறேன். திருவாய்மொழியை என் ஆன்மீகப் பயணத்துக்கான அடிப்படை செயல்திட்டமாகக் கருதியிருந்தேன். திருவாய்மொழியில் விவரிக்கப்பட்ட அடுத்த கட்ட ஆத்ம நிலையும் என் ஆன்மீக அனுபவமும் ஒத்துப்போகும் வரையில், அந்த நிலையை நான் அடைந்துவிட்டதாக என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.

நம்முடைய உயிருணர்வுதான், நம் உடல் மனம் நெஞ்சத்தை இயக்கும் உயிர்மை சக்தியாகும். உயிருணர்வு இல்லாவிட்டால், நம்மால் எந்தச் செயலையும் செய்ய இயலாது; எந்த எண்ணத்தையும் எண்ண இயலாது; எதனையும் ஆசைப்படவும் இயலாது. இருப்பினும், எப்படி எல்லாவற்றையும் காண உதவும் நம் கண்களை நம்மால் காண இயலாதோ, அப்படியே உயிருணர்வையும் நம்மால் உணர இயலாது. நம் உயிருணர்வைக் காண ஒரு கண்ணாடி தேவைப்படுகிறது. அந்தக் கண்ணாடிதான் இறைஉயிருணர்வு.

உங்கள் குழந்தை படிக்கும் பள்ளியின் வகுப்பாசிரியையிடம் இருந்து உங்களுக்கு ஓர் அழைப்பு வருகிறது என்று கொள்வோம். உங்கள் குழந்தை மயக்கமடைந்து விட்டதாகவும் மருத்துவர் பரிசோதித்து வருகிறார் என்று ஆசிரியை சொல்வதாக வைத்துக்கொள்வோம். நீங்கள் பதற்றத்துடன் பள்ளிக்கு விரைகிறீர்கள். உங்கள் காரை இயந்திரத்தனமாக ஓட்டிச் செல்கிறீர்கள். வீட்டுக் கதவைப் பூட்டினோமா என்று ஞாபகம் இல்லை. கண்ணில் தெரியும் போக்குவரத்து நெரிசல் எதுவும் மூளையில் பதிவாகவில்லை.

பள்ளியை அடைந்து, உங்கள் குழந்தை வகுப்பாசிரியையிடம் இயல்பாகப் பேசிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கிறீர்கள்; மருத்துவர், பயப்படும்படி ஏதுமில்லை என்று உங்களிடம் சொல்கிறார். நீங்கள் எப்படி உணர்வீர்கள்?

சட்டென்று உங்கள் பதற்றம் எல்லாம் மறைந்து, உங்கள் மனம் அமைதி அடைந்துவிடும், இல்லையா? வீட்டுக்குத் திரும்பும்போது, உங்கள் மூளை போக்குவரத்து நெரிசலைத் தெளிவாக பதிவுசெய்யும். வீட்டைப் பூட்டவில்லை என்பதும் ஞாபகம் வரும்.

இயல்பு நிலையில் நாம் இருக்கும் போது நாம் உணரும் அமைதியைப் பெரும்பாலும் நாம் லட்சியம் செய்வதில்லை. அது நம்முள் இருக்கும் இறைஉயிருணர்வின் அமைதியை, நம் உயிருணர்வு நமக்குக் கடத்துவதால் நம்மால் உணரப்படுகிறது. நம் மனம் கடுமையான பதற்றத்தால் பந்தாடப்படும் போது, நம் மனத்தின் ஆழத்தில் புதையுண்டு கிடக்கும் நம் உயிருணர்வு, இறைஉயிருணர்வின் அமைதியை நமக்குக் கடத்த இயலாமல் போகிறது.

நம் உயிருணர்வை உள்முகமாகப் பிரித்து, இறைஉயிருணர்வுடன் ஒருங்கிணைக்க முடிந்தது என்று வைத்துக்கொள்வோம்; அப்போது, நம் மனம் பதற்றத்தால் பந்தாடப்படும் போதும்கூட, நம்மால் உள்நிலை அமைதியை உணர இயலும். அத்தகைய நிலையில், நாம் நம் உயிருணர்வை இறைஉயிருணர்வில் சரணாகதி செய்துள்ளதாக அறியப்படுகிறோம்.

நம் உயிருணர்வை நம் மனத்திலிருந்தும் உடலிலிருந்தும் நெஞ்சத்திலிருந்தும் உள்முகமாக வேறுபடுத்தி, பிரித்து, அங்கிருக்கும் இறைஉயிருணர்வில் ஒருங்கிணைக்க இயலும். அந்தக் காலவரிசையில்தான் அது சாதிக்கப்படுகிறது.

நம் உயிருணர்வு நம்முள் விளங்கும் இறைஉயிருணர்வுடன் ஒருங்கிணைக்கப்படும் போது, நம் உடல் முழுவதுமே இறைஉயிருணர்வால் நிரம்பி இருப்பதை உணர முடியும். பல மாதங்களாக நீங்கள் இதயத்துக்கான தேகப்பயிற்சி ஏதும் செய்யவில்லை என்று வைத்துக்கொள்வோம். திடீரென்று ஒரு நாள், பத்துப் பதினைந்து நிமிடங்கள் கிராஸ் ட்ரெயினரில் தேகப்பயிற்சி செய்கிறீர்கள். ஒரு மணி நேரம் கழித்து எப்படி உணர்வீர்கள்? உடல் சற்று லகுவாகி விட்டது போல் உணர்வீர்கள், இல்லையா? நடக்கும்போது கால்களின் கனம் சற்றே குறைந்து விட்டது போல உணர்வீர்கள், இல்லையா? அல்லது, மூச்சு முட்டக்கூடிய ஜன நெரிசலான அறையில் அகப்பட்டுக் கொள்கிறீர்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். அறைக்கு வெளியே வந்து சற்று நேரம் தடையற்ற காற்றை சுவாசிக்கும் போது, கொஞ்சம் லகுவாக உணரமாட்டீர்கள்? உங்கள் உடல் இறைஉயிருணர்வால் நிரப்பப்படும் போதும், அதனை தியானிக்கும் போது, ஏறக்குறைய இப்படித்தான் உணர்வீர்கள். ஆனால், இது மட்டும் அல்ல.

இந்த உதாரணங்களை எல்லாம் இறைஉயிருணர்வு அனுபவத்தின் ஓர் அம்சத்தை விளக்குவதற்காகச் சொன்னேன். இன்னும் பல அம்சங்கள் இருக்கின்றன. உங்கள் மனமும் உடலும் நெஞ்சமும், எதிர்மறை ஆற்றலின் அம்சங்களான பதற்றத்தாலும் ஏற்றுக்கொள்ள இயலாமையாலும் வெறுப்பினாலும் பந்தாடப்பட்டு கிழிக்கப்படும் போதும், உங்கள் உள்நிலையில் அமைதி நிலவும் – இறைஉயிருணர்வின் இயல்பான அமைதியை எப்போதும் பிரதிபலிக்கும்; வெளி நிகழ்வுகளோ சூழல்களோ அதனை எவ்வகையிலும் பாதிக்க இயலாது. தற்போதைய உங்கள் நிலையில் நீங்கள் இதனைக் கற்பனைகூட செய்து பார்க்க இயலாது. சாதகமற்ற மகிழ்ச்சியற்ற நிகழ்வுகளும் சூழல்களுமாக வாழ்வில் வரும் சோதனைகளை எதிர்கொள்ள நேரும் போது, உங்கள் உள்நிலையில் அமைதி நிலவுவதை உங்களால் கற்பனையில் கூட சிந்திக்க இயலாது.

உங்கள் உள்நிலையில் அமைதி தவழும் போது, உங்கள் மனமும் உடலும் நெஞ்சமும், எதிர்மறை ஆற்றலின் அம்சங்களான பதற்றத்தையும் ஏற்றுக்கொள்ள இயலாமையையும் வெறுப்பையும் நீண்ட நேரத்துக்கு தாக்குப் பிடிக்க இயலாது.

மனம்-உடல்-நெஞ்சத்திலிருந்து உள்முகமாகப் பிரிக்கப்பட்ட உயிருணர்வு, இறைஉயிருணர்வுடன் ஒருங்கிணைக்கப்படும் இந்த சரணாகதி சாதனை நிறைவு பெறுவதற்கு எனக்கு நான்கு வருட காலம் தேவைப்பட்டது. அதன் பிறகு, ‘நான் என்பது யார்?’ என்ற விசாரணையைத் தொடங்குவதற்கு ஆயத்தமானேன்.

5. Self-Realization

 

“No one comes to the Father except through Me. If you really knew Me, you would know My Father as well”

~ Jesus Christ (Jn.14:6&7).

The youth who found formal education useless, left his home and travelled to a holy town. He stayed there and meditated on his Self to become a renowned jnani. He established his ashram there that is visited by thousands from all around the globe annually today. He advocated the non-dualistic school of thought and suggested Self-Enquiry for enlightenment.

A visitor asked this jnani, “That which rises as ‘I’ within us is the Self, isn’t it?”

And the jnani replied, “No; it is the ego that rises as ‘I’. That from which it arises is the Self.”

That was Ramana Maharishi. Although our I-ness (the sense of ‘I’) refers to our Self, he was very careful in his choice of words. That was because the yet-to-be-enlightened might mistake their Consciousness restrained by the ego principle as their Self.

My native town is only a few miles away from the native town of Ramana Maharishi. So, I have heard of his biography and spiritual achievements right from my childhood. I’ve visited Ramanashram two, three times during the process of my spiritual progress.

After our Consciousness is internally separated from our mind, body and heart, it is only a matter of time before our ego principle becomes imperceptible. It is the ego principle that limits our Consciousness to the boundary of our body. Once this ego principle becomes imperceptible, our Consciousness will cross the boundary of our body to the infinite space.

It doesn’t mean that when our Consciousness expands outside the boundary of our body, we’ll be able to be conscious of what is outside the boundary of our body. In other words, you can’t feel your presence anywhere outside your body; you can only perceive the presence of your Consciousness outside your body. It is NOT out-of-body experience.

Let me explain it further. Before the disappearance of ego principle, our Consciousness polarizes Itself into Subject and Object. It observes Itself. Just as It observes our mind thinking its thoughts, our body senses feeling their sense objects and our heart desiring its goals and ambitions, It observes Itself. It observes our mind, body, heart and Itself. And when the ego principle becomes imperceptible, the observing Subject disappears, and our Consciousness is immersed in the universal Consciousness as the universal Consciousness. That’s because the Subject polarization of Consciousness is supplied by our ego principle.

For some time, during meditation, we feel like we have completely lost our I-ness. But not really. We have lost only the ‘I’ supplied by our ego principle. The real ‘I’ exists somewhere else.

A lot of literature is available on the subject of annihilation of ego principle by the practitioners of non-dualistic school of thought. Both traditional and contemporary practitioners have discussed this topic in detail. Many of the contemporary practitioners propose to the yet-to-be-enlightened to directly annihilate it - Nisargadatta is a notable exception.

It won’t work. Until you internally discriminate and separate your Consciousness, you can’t even think of annihilation of ego. Your Consciousness is buried deep into your mind, body and heart. You have to unearth It out first. Then if you immerse your Consciousness in the universal Consciousness, your ego principle will automatically disappear without any effort on your part. That’s why Surrender works wonders while Self Enquiry fails so often miserably, especially for persons immersed in family and professional activities like me.

Again, the yet-to-be-enlightened are often misled to believe that ego principle can be permanently annihilated. It is not a file on the computer that can be deleted from the hard disk. It is not so much a villain, as it is currently portrayed, that it deserves permanent destruction. When you meditate on your Consciousness, your ego disappears; when you do not, it reappears - of course, in a much weakened form. But without ego principle there cannot be full experience of life for anyone, whether enlightened or not.

To sum up, ego annihilation doesn’t deserve so much fuss it is attracting right now - most of them are useless theoretical crap.

Okay, back to my story. After expansion of Consciousness is realized, I started Expanded Consciousness Meditation to move from my Consciousness to my Self. I have discussed Expanded Consciousness Meditation in adequate detail in my book titled “Secrets of Manifestation”.

One day while I was meditating on my expanded Consciousness with my eyes closed, my Self revealed Itself with all Its splendor.

Suddenly there occurred a very deep silence. My mind was stunned and stopped its thinking process. More exactly, it was emptied. My senses became sharp and I could clearly hear the distant noises. I could perfectly perceive the background silence that extended into the infinite space replacing my expanded Consciousness.

When we say ‘I talk’ or ‘I think’ or ‘I desire’, we refer to this Field of silence by the word ‘I’. Our I-sense arises from this Field. That’s why this Field is known as the Self. Our Consciousness arises from and disappears into our Self; our Self is the source and sink of our Consciousness. Whatever we experience through our body, mind and heart are experienced only by means of our Consciousness. Our Self cannot experience anything except through our Consciousness.

What is the answer to the question I encountered after my first spiritual experience? Who am I? The guy who hears and thinks, or the guy who observes my hearing and thinking?

I’m neither my Consciousness that hears and thinks nor my Consciousness that observes my hearing and thinking. I’m all-pervading Self from Whom this bipolarized Consciousness arises.

Just as we’ll be able to see the Sun only if we use a smoke glass to filter its rays, we can perceive our Self only if we meditate on our expanded Consciousness to filter It. For, our Self is buried deep in our Consciousness, and as long as our ego principle is limiting our Consciousness to the boundary of our body and our mind principle is clouding our Consciousness, we can never perceive our Self.

But once the ego principle becomes imperceptible and the mind principle is emptied, our Consciousness gets expanded and becomes transparent to reveal our Self hidden beneath.

Before moving onto the final topic of realization of Lord, let me say a word or two on the evergreen battle between non-dualism and dualism schools of thought regarding what is called one’s soul.

Suppose I name a jack fruit as the fruit, and you name a mango fruit as the fruit. Assume that neither of us has really seen a jack fruit or mango fruit - we have only read descriptions the persons who have actually seen them have written. Now I argue with you that there are many small fruits within the big fruit, and you argue with me that there is only one fruit and there are no big and small fruits. This argument will never end as the two sides have not started from the common foundation. Waste of time. Go and get the mango or jack fruit and eat it.

Dualistic school names the Self hidden in the ego-limited individuated Consciousness as one’s soul whereas the non-dualistic school terms the Self revealed in the ego annihilated expanded Consciousness as one’s soul. Just because they both named the respective Self as soul (atman) they think they can argue over this matter. Interestingly, they both will reach the very same final target, namely the Lord of the universe, in their heart - only if they spend their time in the practice.

5. ஆத்ம ஞானம்

“என் மூலமாக அல்லாமல் ஒருவனும் பிதாவினிடத்தில் வாரான். என்னை நீங்கள் உண்மையிலேயே அறிந்திருப்பீர்களேயானால், என் பிதாவையும் நீங்கள் அறிவீர்கள்.”

~ ஏசுநாதர் (யோவான் 14 : 6&7).

படிப்பு பயனற்றது என்று உணர்ந்த அந்த இளைஞன், வீட்டை விட்டுப் பயணித்து, ஒரு புனித நகருக்குச் சென்றார். அங்கேயே தங்கியிருந்து தியானம் செய்து, ஆத்ம ஞானமடைந்து, பின் ஆன்மீக ஞானியாக உலகப் புகழ் பெற்றார். அவர் நிர்மாணித்த ஆசிரமத்துக்கு உலகெங்கும் இருந்து ஆயிரக்கணக்கில் மக்கள் வருடந்தோறும் இப்போது வந்த வண்ணம் உள்ளனர். அத்வைதம் போதித்த அவர், ஆத்ம ஞானம் அடைய ஆத்ம விசாரணையைப் பரிந்துரை செய்தார்.

அந்த ஞானியைப் பார்க்க வந்த ஒருவர், “நமக்குள் எழும் ‘நான்’ என்ற உணர்வு ஆத்மாதான், இல்லையா?” என்று அவரிடம் கேட்டார்.

அதற்கு ஞானி, “இல்லை; தன்முனைப்புத் தத்துவம்தான் ‘நான்’ என்ற உணர்வாக நமக்குள் எழுகிறது. அந்தத் தன்முனைப்புத் தத்துவம் எங்கிருந்து எழுகிறதோ, அதுதான் ஆத்மா” என்றார்.

அது ரமண மஹரிஷி. நம்முடைய நான் தன்மை, அதாவது, ‘நான்’ என்ற உணர்வு, நம் ஆத்மாவையே குறித்தாலும், அவர் வார்த்தைகளை மிகவும் கவனமாகப் பயன்படுத்துகிறார். ஏனெனில், இன்னும் ஞானமடையாத சாதகர்கள், தன்முனைப்புத் தத்துவத்தால் அளவுக்கு உட்படுத்தப்பட்ட உயிருணர்வை, ஆத்மா என்று தவறாகப் புரிந்துகொள்ள வாய்ப்பு உள்ளது.

நான் பிறந்த ஊர், ரமண மஹரிஷி பிறந்த ஊருக்கு மிக அருகில் இருக்கிறது. எனவே, சிறு வயதில் இருந்தே அவருடைய வாழ்க்கை வரலாற்றையும் ஆன்மீக சாதனைகளையும் கேட்டிருக்கிறேன். இரண்டு மூன்று தடவைகள் நான் திருவண்ணாமலையில் உள்ள ரமணாசிரமம் சென்றிருக்கிறேன்.

நம் உயிருணர்வு நம் மனம், உடல், நெஞ்சத்திலிருந்து உள்முகமாகப் பிரிக்கப்பட்ட பின்பு, விரைவிலேயே, நம் தன்முனைப்புத் தத்துவம் கரைந்துவிடும். இந்தத் தன்முனைப்புத் தத்துவம்தான், நம் உயிருணர்வை நம் உடல் எல்லைக்குள் அளவுபடுத்துகிறது. இப்படி அளவுபடுத்தும் தன்முனைப்புத் தத்துவம் கரைந்தவுடன், நம் உயிருணர்வு, நம் உடல் எல்லையைத் தாண்டி, வெளியில் அளவற்றுப் பரந்து விரிகிறது.

நம் உயிருணர்வு நம் உடல் எல்லையைத் தாண்டி நிற்கிறது என்பதற்கு, நம் உடலுக்கு வெளியே இருப்பதை எல்லாம் நம்மால் உணர முடியும் என்பதாகப் பொருள் இல்லை. அதாவது, உடலைத் தாண்டி நமக்கு உணர்வு ஏதும் இருக்காது; நம்முடைய உயிருணர்வின் இருப்பை நம் உடலைத் தாண்டி நம்மால் உணர இயலும்; அவ்வளவுதான். இது உடலை விட்டு வெளிச்செல்லும் அனுபவம் அல்ல.

இந்த ஆன்மீக அனுபவத்தை இன்னும் சற்று விரிவாகப் பார்ப்போம். தன்முனைப்புத் தத்துவம் கரையும் முன்பாக, நம் உயிருணர்வு, கவனிப்பது-கவனிக்கப்படுவது என இரண்டாகப் பிரிந்து நிற்கிறது. அது தன்னைத் தானே கவனிக்கிறது. எப்படி நம் மனம் எண்ணங்களைச் சிந்திப்பதையும், நம் உடல் புலன்நுகர் உணர்வுகளை உணர்வதையும், நம் நெஞ்சம் இலக்குகள், எதிர்காலத் திட்டங்களை விரும்புவதையும், அது கவனிக்கிறதோ, அப்படியே, அது தன்னையும் கவனிக்கிறது. அது நம் மனத்தையும் உடலையும் நெஞ்சத்தையும் தன்னையும் கவனிக்கிறது. தன்முனைப்புத் தத்துவம் கரைந்ததும், கவனிக்கும் உயிருணர்வு மறைந்து, நம் உயிருணர்வு, நம் உள்ளிருக்கும் இறைஉயிருணர்வில் மூழ்கி, இறைஉயிருணர்வாகவே ஒன்றி நிற்கிறது. ஏனெனில், தன்முனைப்புத் தத்துவம்தான், கவனிக்கும் உயிருணர்வின் நான்தன்மையைத் தருகிறது.

இந்நிலையில், கண்மூடி தியானிக்கும் போது, நம்முடைய நான்தன்மையை நாம் முழுமையாக இழந்துவிட்டது போலத் தோன்றும். அது உண்மையல்ல. தன்முனைப்புத் தத்துவம் தரும் நான்தன்மையைத்தான் இழந்திருக்கிறோம். உண்மையான ‘நான்’ வேறு எங்கோ ஆழத்தில் இருக்கிறது.

தன்முனைப்புத் தத்துவத்தை அழிப்பது தொடர்பாக, அத்வைத சித்தாந்த வழிமுறைகளைப் பின்பற்றுபவர்கள் பலரும் நிறைய எழுதியிருக்கிறார்கள். பாரம்பரிய அத்வைத சித்தாந்திகளும் தற்கால அத்வைத சித்தாந்திகளும் இது தொடர்பாக நிறைய விவாதித்திருக்கிறார்கள். நவீன கால அத்வைத சித்தாந்திகள் பலரும் தன்முனைப்புத் தத்துவத்தை நேரடியாக அழித்துவிட சாதகர்களுக்குப் பரிந்துரைக்கிறார்கள் – நிசர்கதத்தா குறிப்பிடத்தக்க விதிவிலக்கு.

அது பயன்படாது. உங்கள் உயிருணர்வை வேறுபடுத்தி உள்முகமாகப் பிரிக்கும் வரையில், தன்முனைப்புத் தத்துவத்தை அழிப்பதை நினைத்துக்கூடப் பார்க்க முடியாது. உங்கள் உயிருணர்வு, உங்கள் மனம், உடல், நெஞ்சத்தின் ஆழத்தில் புதைந்து கிடக்கிறது. அதை முதலில் தோண்டி வெளியே எடுக்க வேண்டும். அதன் பிறகு, அந்த உயிருணர்வை, எங்கும் விரவி நிற்கும் இறைஉயிருணர்விடம் ஒருங்கிணைத்தால், உங்கள் தன்முனைப்புத் தத்துவம், உங்கள் முயற்சி ஏதும் தேவையின்றி, தானாகவே கரைந்துவிடும். இதனால்தான், ஆத்ம விசாரம் பெரும்பாலும் படு மோசமாகத் தோற்றுப்போகிறது; சரணாகதி வியப்பளிக்கும் வகையில் செயல்படுகிறது - குறிப்பாக, என்னைப் போன்ற குடும்ப, தொழில் செயல்பாடுகளில் மூழ்கி இருப்பவர்களுக்கு.

மேலும், தன்முனைப்புத் தத்துவம் முற்றிலுமாக அழிக்கப்பட வேண்டியது என்றே சாதகர்கள் தவறுதலாக நம்பும்படியாக போதிக்கப்படுகிறார்கள். அது ஒன்றும் உங்கள் கம்ப்யூட்டரின் வன்வட்டில் உள்ள மின்கோப்பு அல்ல – அழித்துவிடுவதற்கு. தவிரவும், தற்போது இணைய விவாதங்களில் தோற்றப்படுத்தப்படுவது போல, அதை நிரந்தரமாக அழிக்க வேண்டிய அளவுக்கு, அது ஒன்றும் அவ்வளவு பெரிய வில்லனும் இல்லை. தியானத்தில் உங்கள் உயிருணர்வில் உங்கள் கவனத்தைக் குவிக்கும் போது, உங்கள் தன்முனைப்புத் தத்துவம் மறைகிறது; மற்ற நேரங்களில் மீண்டும் உயிர்த்தெழுகிறது – மிகவும் வலுவற்ற நிலையில். ஆனால், ஆத்ம ஞானம் அடைந்திருந்தாலும் இன்னும் அடைந்திருக்கா விட்டாலும், தன்முனைப்புத் தத்துவத்தைத் தவிர்த்துவிட்டு, யாரும் வாழ்வின் முழு அனுபவம் பெற வாய்ப்பில்லை.

முடிவாக, தற்போது இணைய விவாதங்களில் பேசப்படும் அளவுக்கு, தன்முனைப்புத் தத்துவத்தை அழிப்பது என்பது, ஆத்ம யாத்திரையில் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது இல்லை. அந்த விவாதங்களில் பெரும்பாலானவை பயனற்ற வெறும் சொற்குப்பைகளே.

மீண்டும் என் அனுபவத்துக்கு வருவோம். உயிருணர்வின் நீட்சிப் பரவல் அனுபவத்துக்குப் பிறகு, உயிருணர்விலிருந்து ஆத்மாவுக்குப் பயணிக்கும் பொருட்டு, நீள்உயிருணர்வு தியானப் பயிற்சியைத் தொடங்கினேன்.

ஒரு நாள், அவ்வாறாக கண்களை மூடி தியானத்தில் இருந்த போது, என் ஆத்மா அற்புதமாக வெளிப்பட்டு காட்சியளித்தது.

திடீரென்று ஓர் ஆழமான அமைதி. என் மனம் திகைத்து, தன் இயல்பான சிந்திக்கும் செயலை நிறுத்த வேண்டியதாயிற்று. சரியாகச் சொல்ல வேண்டுமானால், அது சுத்தமாக காலியாகி விட்டது. என் செவிப்புலன் மிகவும் கூர்மையடைந்து, தூரத்து ஒலிகளும் தெளிவாகக் கேட்டது. என் விரிவடைந்த உயிருணர்வை உறிஞ்சிக்கொண்டு, வெளி எங்கும் பரந்து விரிந்து நிற்கும் அந்த பேரமைதியை என்னால் பின்புலத்தில் உணர முடிந்தது.

‘நான் பேசுகிறேன்’, ‘நான் நினைக்கிறேன்’, ‘நான் விரும்புகிறேன்’ என்று நாம் சொல்லும்போது, ‘நான்’ என்ற வார்த்தை இந்தப் பேரமைதிப் புலத்தையே குறிப்பிடுகிறது. அதனால்தான் இந்தப் புலம், ஆத்மா என்று அழைக்கப்படுகிறது. நம் உயிருணர்வு இந்தப் புலத்திலிருந்தே தோன்றுகிறது, இந்தப் புலத்தின் உள்ளேயே மறைகிறது; நம் ஆத்மாவே நம் உயிருணர்வின் தோன்றும் இடமும் ஒடுங்கும் இடமும். நம் உடல் மனம் நெஞ்சம் மூலமாக வரும் அனுபவம் அனைத்தும் நம் உயிருணர்வின் மூலமாகவே செயல்படுத்தப்படுகின்றன. நம்முடைய ஆத்மா, நம் உயிருணர்வின் மூலமாகவே அனுபவம் பெற வேண்டும்.

வெளியே கண்ணுக்குத் தெரியும்படி எனக்கு ஏற்பட்ட முதல் ஆன்மீக அனுபவத்தின் போது எனக்குத் தோன்றிய கேள்விக்கு பதில் என்ன? நான் என்பது யார்? கேட்பவனும் சிந்திப்பவனுமான அவனா, கேட்பதையும் சிந்திப்பதையும் கவனிக்கும் இவனா?

நான் என்பது, ஒலிகளைக் கேட்பவனும் எண்ணங்களை சிந்திப்பவனுமான உயிருணர்வும் இல்லை; சிந்திப்பதையும் கேட்பதையும் கவனிக்கும் உயிருணர்வும் இல்லை. இப்படி இரண்டாகப் பிரிந்து இயங்கும் உயிருணர்வின் தோற்றுவாயான, எங்கும் பரந்து விரிந்து நிற்கும் ஆத்மா.

எப்படி புகைக் கண்ணாடி மூலமாக சூரியனைப் பார்க்கும் போது, அதனுடைய கிரணங்கள் வடிகட்டப்பட்டு, நம்மால் சூரியனைப் பார்க்க முடிகிறதோ, அப்படியே, விரிவடைந்த நம் உயிருணர்வின் மீது தியானிக்கும் போது, அது வடிகட்டப்பட்டு, உள்ளிருக்கும் ஆத்மா நமக்கு தரிசனமாகிறது. ஏனெனில், நம்முடைய ஆத்மா, நம் உயிருணர்வுக்குள் ஆழமாகப் புதைந்து கிடக்கிறது. தன்முனைப்புத் தத்துவம் நம் உயிருணர்வை நம் உடல் எல்லைக்குள் அளவுபடுத்தும் வரையில், மன தத்துவம் நம் உயிருணர்வில் இருந்துகொண்டு மறைத்துக் கொண்டிருக்கும் வரையில், நம்மால் நம் ஆத்மாவை தரிசிக்க இயலாது.

ஆனால், தன்முனைப்புத் தத்துவம் மறைந்து, நம் உயிருணர்வு விரிவடைந்து, மன தத்துவம் காலியாகி, விரிவடைந்த நம் உயிருணர்வு தெளிந்து விட்டால், உள்ளிருக்கும் நம் ஆத்மா நமக்கு தரிசனமாகிவிடும்.

இறை தரிசனம் பெறும் இறுதிக் கட்டத்துக்குச் செல்லும் முன்பாக, ஆத்மா என்பது எதனைக் குறிக்கிறது என்பதைப் பற்றிய அத்வைத துவைத சித்தாந்திகளுக்கு இடையே காலங்காலமாக நடக்கும் வார்த்தைப் போரைப் பற்றிய ஒரு விளக்கத்தைப் பார்த்துவிடலாம்.

நான் பலாப்பழத்தைப் பழம் என்று சொல்வதாகவும், நீங்கள் மாம்பழத்தைப் பழம் என்று சொல்வதாகவும் வைத்துக்கொள்வோம். நாம் இருவருமே பலாப்பழத்தையோ மாம்பழத்தையோ இதுவரையில் பார்க்கவே இல்லை என்றும், அவற்றைப் பார்த்தவர்கள் எழுதிய கட்டுரைகளை வாசித்த அனுபவம் மட்டுமே இருவருக்கும் இருப்பதாகவும் வைத்துக்கொள்வோம். ஒரு பெரிய பழத்துக்குள் பல சிறு பழங்கள் இருப்பதாக நானும், இருப்பது ஒரே ஒரு பழம்தான் என்று நீங்களும் விவாதம் செய்துகொண்டிருக்கிறோம். இருவரும் ஒரே அடித்தளத்திலிருந்து விவாதம் செய்யவில்லை என்பதால், இந்த விவாதம் முடிவற்றதாக ஆகிவிடும். தேவையற்ற கால விரயம். மாம்பழமோ பலாப்பழமோ, பறித்து உண்ண முயல்வதை விட்டு விட்டு, வெட்டித்தனமாக விவாதம் செய்வதால் யாருக்கு லாபம்?

தன்முனைப்புத் தத்துவத்தால் அளவுபடுத்தப்பட்ட நம் உயிருணர்வின் உள்ளே இருக்கும், நான்தன்மையின் தோற்றுவாயை ஆத்மா என துவைத சித்தாந்தம் சொல்கிறது. தன்முனைப்புத் தத்துவம் மறைந்து விரிவு பட்டு நிற்கும் உயிருணர்வில் தரிசனம் அளிக்கும் நான்தன்மையை ஆத்மா என்று அத்வைத சித்தாந்தம் சொல்கிறது. இருவரும் ஆத்மா என ஒரே பதத்தைப் பயன்படுத்துவதனாலேயே ஒரே தத்துவத்தைக் குறிப்பதாக நினைத்துக்கொண்டு நாம் முடிவற்ற விவாதங்களில் மூழ்கிவிடுகிறோம். இதில் சுவாரஸ்யம் என்னவென்றால், அத்வைத துவைத சித்தாந்திகள் இருவருமே இரண்டு நிலைகளில் காட்சி தரும் நான்தன்மையை அனுபவத்தில் கண்டு, இறுதியில் இவ்வுலகை ஆளும் இறைவனையும் தங்கள் நெஞ்சில் காணத்தான் போகிறார்கள் – விவாதத்தை நிறுத்தி விட்டு, சாதனையில் கவனம் செலுத்தினால்.

6. Lord in My Heart

"Although people go to the Supreme Abode of God daily, they do not know about it, just as people frequently walking over a treasure of gold do not know about it."

~ Sama Veda - Chandogya Upanishad(8-3-2).

You are daily visiting the Lord in your heart. Think I’m kidding? No, I’m serious. I repeat. You are daily visiting the Lord of this universe. Yes, the very same Lord Who created this universe.

Spirituality cannot be confined to a particular religion. It refers to the one and only Truth which is commonly shared by all religions. Lord cannot be confined to the Father of Christianity or Hari of Hinduism or Allah of Islam, but Lord can be referred to as Hari, Father or Allah. Thus, Who is referred to as Hari is exactly identical to Who is referred to as Father or Who is referred to as Allah. Yet, we have fought fierce battles between nations in the name of religion and killed a lot of people.

If you expect the innate form of Lord to be human-like with four hands resting on His serpent bed on the celestial Ocean or to be human-like with long beard strolling on the celestial Garden, you will be disappointed.

If you think you can ask Him a few questions on His perceived ignorance in running the affairs of the world when you meet Lord, you will again be disappointed.

All such nonsense we think about Lord because we believe we are our body-mind-heart and nothing beyond that. If we are the Self that is all-pervading this universe, how can we expect Lord to be anyone inferior to us?

When we meet the real Lord in the spiritual realm, we won’t even exist separately from Him to ask Him questions. Our Self cannot exist as separate Entity when It perceives Lord. Unless Lord immerses our Self into Him and dissolves us in Him, we can never perceive Him.

You may be a Hindu or Christian or Muslim, or you may not belong to any particular religion - you’ll see the same Lord I’ve seen. That is because there is only one Lord for this entire universe. And that Lord is residing in your heart as well as my heart. He is not confined to the limited geographical area of your heart. When you try to see Him, He takes His infinite Cosmic size.

On continuing my meditation on expanded Consciousness with my eyes closed, my Self was immersed in the Lord of the universe. The pleasantness of the Lord stunned my intellect principle, the reasoning faculty of the mind, to such an extent that the duality of Subject and Object disappeared.

Do you remember how you felt during your dreamless deep sleep? A pleasant peaceful state, isn’t it? It happened when your Self was immersed into the Lord of this universe residing at your heart, of course, with your limiting ego principle intact.

Fine, what is the practical use of realization of expanded Lord investing our enormous effort and time while we are daily visiting Him free of cost, though in His limited size and unconsciously?

Happiness. Your inner core will always be pleasant even when your mind, body and heart face unpleasant events and circumstances in your life. You gain control over your Negative Energy packed in the form of Malice, Anxiety and Intolerance. I have discussed this point and its effects in adequate detail in my book titled “Secrets of Manifestation”.

To sum up I have listed below the chronological stages of Enlightenment by Surrender as enumerated by Nammazhvar in his excellent work Thiruvaimozhi:

* Discrimination of Consciousness from the Body-Mind-Heart.

* Internal Separation of Consciousness from the Mind.

* Immersion of Consciousness in the universal Consciousness in the Mind.

* Internal Separation of Consciousness, immersed in the universal Consciousness, from the Body.

* Internal Separation of Consciousness, immersed in the universal Consciousness, from the Heart.

* Expansion of Consciousness due to weakening of Ego principle.

* Realization of Self in the expanded Consciousness due to emptying of Mind principle.

* Immersion of Self in the universal Self, the Lord of the universe residing at the Heart.

 

6. என் நெஞ்சில் உலகை ஆளும் இறைவனின் தரிசனம்

“தங்கப் புதையல் மேல் மக்கள் அடிக்கடி நடந்த போதும் எப்படி அதனை அறிவதில்லையோ, அது போல, தினந்தோறும் இறைவனின் பரமபதத்துக்குச் சென்று வந்தாலும் மக்கள் அதைப் பற்றி அறிவதில்லை.”

~ சாம வேதம் – சாந்தோக்ய உபநிஷத் (8-3-2).



தினமும் உங்கள் நெஞ்சில் விளங்கும் ஈசுவரனை நீங்கள் தரிசனம் செய்கிறீர்கள். விளையாடுகிறேன் என்றுதானே நினைக்கிறீர்கள்? இல்லை, உள்ளதைத்தான் சொல்கிறேன். இவ்வுலகை ஆளும் இறைவனை தினந்தோறும் நீங்கள் தரிசனம் செய்கிறீர்கள். இவ்வுலகைப் படைத்த அதே இறைவனைத்தான் சொல்கிறேன்.

ஆன்மீகத்தை எந்த ஒரு மதத்துக்குள்ளும் அடைத்துவிட முடியாது. அது எல்லா மதங்களாலும் பகிர்ந்து கொள்ளப்படும் ஓர் உண்மையாகும் – ஒரே உண்மையாகும். இறைவனை கிறிஸ்துவ மதத்தின் பிதாவுக்குள்ளோ இந்து மதத்தின் ஹரிக்குள்ளோ இஸ்லாம் மதத்தின் அல்லாஹ்வுக்குள்ளோ அடக்கிவிட முடியாது; ஆனால், இறைவனை பிதா என்றும் ஹரி என்றும் அல்லாஹ் என்றும் குறிப்பிடலாம். ஆகவே, யாரை ஹரி என்று குறிப்பிடுகிறோமோ, அச்சு அசலாக அவரையே பிதா என்று குறிப்பிடுகிறோம்; யாரை அல்லாஹ் என்று குறிப்பிடுகிறோமோ, அச்சு அசலாக அவரையே ஹரி என்று குறிப்பிடுகிறோம். இருப்பினும், ஆன்மீக அறியாமையால், மதத்தின் பெயரால் பல போர்களை மேற்கொண்டு ஏராளமான மக்களைக் கொன்று குவித்திருக்கிறோம்; பல புனிதர்களுக்கும் இன்னலை விளைவித்திருக்கிறோம்.

இறைவனுடைய இயல்பான வடிவம், மனிதர்களைப் போல இருக்கும் என்று நம்பினோமானால் நாம் ஏமாற்றம்தான் அடைவோம். இறைவனைப் பார்க்கும் போது, இந்த உலகத்தை அவன் நடத்தும் விதத்தைப் பற்றி அவனிடம் நறுக்கென்று நாலு கேள்வி கேட்கலாம் என்று நீங்கள் நினைத்திருந்தாலும் நீங்கள் ஏமாற்றமே அடைவீர்கள்.

இறைவனைப் பற்றிய இத்தகைய அறிவீனமான கருத்துக்கள் எல்லாம் நமக்கு இருப்பதற்குக் காரணம், நம்மைப் பற்றிய அறிவீனமான கருத்துக்கள்தாம். நாம் உடல்-மனம்-நெஞ்சம் மட்டுமே, அதனைத் தாண்டி ஏதுமில்லை என்ற ஆன்மீக அறியாமைதான். நாமே இவ்வுலகமெங்கும் பரவி விரவி நிற்கும் ஆத்மா எனில், நம்மை ஆளும் இறைவன், நம்மை விடவும் அளவிலும் அறிவிலும் சக்தியிலும் குறைவுபட்டு இருப்பானா, என்ன?

நீங்கள் இந்துவாக இருக்கலாம், கிறிஸ்துவராக இருக்கலாம், முஸ்லீமாக இருக்கலாம், அல்லது, எந்த மதத்தையும் சேராதவராகவும் இருக்கலாம் – நான் பார்த்த அதே இறைவனைத்தான் நீங்களும் காண்பீர்கள். ஏனென்றால், இந்த உலகம் முழுவதற்கும் ஒரே ஓர் இறைவன்தான் இருக்கிறான். அந்த இறைவன்தான் உங்கள் நெஞ்சிலும் இருக்கிறான், எனது நெஞ்சிலும் இருக்கிறான். ஆனால், அவன் உங்களுடைய நெஞ்சின் பௌதிக வரையறைக்கு உட்பட்டவன் அல்ல. அவனை நீங்கள் காண முயலும் போது, அவன் தன்னுடைய விசுவரூபத்தை எடுத்துத்தான் தரிசனம் தருவான்.

கண்கள் மூடிய நிலையில், என் விரிவடைந்த உயிருணர்வின் மீது தொடர்ந்து தியானம் செய்தபோது, என் ஆத்மா, இறைப்புலத்தில் மூழ்கியது. இறைப்புலத்தின் இனிமையால் என் புத்தியின் சலனம் நிறுத்தப்பட்டு, தன்னைத் தான் உணரும் நான்தன்மையும் கரைந்தது.

கனவுமற்ற ஆழ்நிலை தூக்கத்தில் நீங்கள் எப்படி உணர்ந்தீர்கள் என்று உங்களுக்கு ஞாபகம் இருக்கிறதா? இனிமை பொருந்திய அமைதியான ஒரு நிலை, இல்லையா? அது உங்களுடைய ஆத்மா உங்கள் நெஞ்சில் விளங்கும் இறைவனுக்குள் மூழ்கிக் கரைந்துவிடுவதால் உண்டாகும் நிலை. ஆனால், இது தன்னுணர்வின்றி நிகழும் அனுபவம்.

சரி, இவ்வளவு காலமும் முயற்சியும் முதலீடு செய்து, ஆன்மீகப் பயணம் செய்து, உயிருணர்வை வேறுபடுத்தி, பிரித்து, சரணாகதி செய்து, ஆத்ம ஞானம் பெற்று, தன்னுணர்வுடன் தன் ஆத்மாவை இறைவனுடன் ஐக்கியப்படுத்துவதால் என்ன பயன்? அதுதான், தினமும், தன்னுணர்வு இல்லாமலேனும், யாதொரு செலவும் முயற்சியும் இல்லாமலே, இறைவனுடன் ஐக்கிய நிலை அனுபவத்தைப் பெற்றுக்கொண்டுதானே இருக்கிறோம்?

மகிழ்ச்சி. உங்கள் மனமும் உடலும் நெஞ்சமும் இனிமையற்ற நிகழ்வுகளையும் சூழல்களையும் வாழ்வில் சந்திக்கும் போதும், உங்கள் உள்நிலை எப்போதும் இனிமையில் திளைத்து நிற்கும். வெறுப்பு, பதற்றம், ஏற்றுக்கொள்ள இயலாமை என்ற மூவகை எதிர்மறை ஆற்றலை எதிர்கொண்டு, அவற்றை உங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் மிக எளிதாகக் கொண்டுவர இயலும்.

இறுதியாக, சரணாகதி மூலமாக ஆன்மீக ஞானமடைந்து இறைவனுடன் ஐக்கிய அனுபவம் பெறும் ஆன்மீக யாத்திரையின் காலமுறைப் படிநிலைகளை, திருவாய்மொழியில் நம்மாழ்வார் குறிப்பிட்டுள்ளவாறு, கீழே கொடுத்துள்ளேன்:


* மனம்-உடல்-நெஞ்சத்திலிருந்து உயிருணர்வை வேறுபடுத்தி அனுபவத்தில் அறிவது.

* மனத்திலிருந்து உயிருணர்வை உள்முகமாகப் பிரிப்பது.

* மனத்தில் உள்ள இறைஉயிருணர்வில் உயிருணர்வை ஒருங்கிணைப்பது.

* மனத்தில் உள்ள இறைஉயிருணர்வில் உயிருணர்வை மூழ்குவிப்பது.

* உடலில் உள்ள இறைஉயிருணர்வில் மூழ்குவித்த உயிருணர்வை உடலில் இருந்து உள்முகமாகப் பிரிப்பது.

* நெஞ்சில் உள்ள இறைஉயிருணர்வில் மூழ்குவித்த உயிருணர்வை நெஞ்சில் இருந்து உள்முகமாகப் பிரிப்பது.

* தன்முனைப்புத் தத்துவம் வலுவிழந்து, உயிருணர்வு விரிவடைவது.

* மன தத்துவம் காலியாகி, விரிவடைந்த உயிருணர்வு தெளிவடைந்து, ஆத்ம தரிசனம் பெறுவது.

* ஆத்மா, பரமாத்மாவில் கரைந்து, பரமாத்மாவுடன் ஐக்கியமடைவது.

EPILOGUE

“He that receives whomsoever I send receives Me; and he that receives Me receives Him that sent Me.”

~ Jesus Christ (Jn 13:20). 

The primary objective of Enlightenment is to permanently realize the pleasant primordial Peace of Lord residing within our Self. But since we have not yet realized our Self, we have to realize our Self first before realizing the absolute Peace within our Self. Again, our Self can be realized only after filtering its Consciousness just as the Sun can be seen only through a smoke-glass filtering its rays. However, our Consciousness is buried deep in our body, mind and heart, and so, we have to discriminate and internally separate It first from our body, mind and heart.

You discriminate and internally separate your Consciousness from your mind, body and heart first. Next, you filter your Consciousness and realize your Self to get Enlightenment. And finally, you experience the absolute primordial Peace of Lord residing in your Self. This is the process. You may choose any path you like, but you have to necessarily go through these three steps to get Enlightenment and achieve its primary objective.

How to discriminate and separate your Consciousness from your mind, body and heart? You may practice Divine Love Yoga.

I have explained Divine Love Yoga in adequate detail in my book “Secrets of Manifestation”.

You should not expect results overnight. Before Consciousness is internally separated from your mind, body and heart, It should be discriminated from them. The discrimination process takes about two years. The internal separation process is a very long one taking about six years. Filtering of Consciousness to realize the Self takes about one year. Finally, it takes about one year to realize the pleasant primordial Peace of Lord residing within your Self. Thus, the whole spiritual journey takes about a decade.

You have to be patient and continue the practice. It will take about three to four years before you see the first visible sign of your spiritual progress before your eyes. Because until your Consciousness is internally separated from your mind, you cannot perceive any concrete evidence of your spiritual journey. So, don’t give up midway. All the best.

Your comments, if any, may be recorded below or sent to my email id (umasreedasan@gmail.com).

 

பின்னுரை

“நான் அனுப்பியவரைப் பெறுபவன், என்னைப் பெறுகிறான்; என்னைப் பெறுபவன், என்னை அனுப்பியவரைப் பெறுகிறான்”

~ ஏசு நாதர் (யோவான் 13:20).

ஆன்மீக ஞானம் பெறுவதற்கான முயற்சியின் முக்கிய இலக்கு என்னவென்றால், நம் ஆத்மாவுக்குள் விளங்கும் இவ்வுலகை ஆளும் ஈசுவரனின் இனிமையுடன் கூடிய தொன்மையான அமைதியை நிரந்தரமாக அடைவதாகும். ஆனால், நாம் இன்னும் நம் ஆத்மாவை அனுபவத்தில் அறியவில்லை என்பதால், ஆத்மாவுக்குள் விளங்கும் புற நிகழ்வுகளால் பாதிக்கப்படாத அந்த அமைதியை அடைய முயற்சி செய்யும் முன்பாக, ஆத்மாவை அனுபவத்தில் அறிய முயற்சி செய்ய வேண்டும். நம் ஆத்மாவை அதன் உயிருணர்வை வடிகட்டிய பின்புதான் காண இயலும் – எப்படி சூரியனை புகைக் கண்ணாடி மூலம் அதன் கிரணங்களை வடிகட்டி விட்டுத்தான் பார்க்க இயலுமோ அப்படி. தவிரவும், உயிருணர்வு நம் உடல்-மனம்-நெஞ்சின் ஆழத்தில் புதையுண்டு கிடப்பதால், முதலில் நம் உயிருணர்வை நம் உடல்-மனம்-நெஞ்சத்திலிருந்து வேறுபடுத்தி அறிந்து, பின் உள்முகமாகப் பிரித்து அறிய வேண்டும்.

உங்கள் உயிருணர்வை முதலில் உங்கள் உடல்-மனம்-நெஞ்சத்திலிருந்து வேறுபடுத்தி அறிந்து, பின் உள்முகமாகப் பிரித்து அறிய வேண்டும். அடுத்ததாக, உங்கள் உயிருணர்வை வடிகட்டி உங்கள் ஆத்மாவைக் கண்டு ஆன்மீக ஞானம் அடைய வேண்டும். இறுதியாக, உங்கள் ஆத்மாவுக்குள் விளங்கும் ஈசுவரனின், புற நிகழ்வுகளால் பாதிக்கப்படாத தொன்மையான அமைதியை அடைய வேண்டும். இதுதான் செயல்முறை. உங்களுக்கு விருப்பமான ஏதேனும் ஒரு பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், இந்த மூன்று படிநிலைகளைத் தாண்டித்தான் ஆன்மீக ஞானமடைந்து அதன் இலக்கை அடைய இயலும்.

உடல்-மனம்-நெஞ்சத்திலிருந்து உங்கள் உயிருணர்வை எப்படி வேறுபடுத்தி, உள்முகமாகப் பிரிப்பது? தெய்வீக அன்பு யோகம் செயல்முறையைக் கடைப்பிடிக்கலாம்.

அதிரடியாக பலன்களை எதிர்பார்க்க முடியாது. உயிருணர்வை உடல்-மனம்-நெஞ்சத்திலிருந்து வேறுபடுத்தி அறிவதற்கு ஏறத்தாழ இரண்டு வருடங்கள் தேவைப்படும். அதனை உள்முகமாகப் பிரிக்கும் செயல்முறையோ நீண்ட காலம் பிடிக்கும் ஒன்றாகும் – ஆறு வருடங்கள் வரை ஆகலாம். உயிருணர்வை வடிகட்டி ஆத்மாவைக் காண்பதற்கு ஒரு வருடம் ஆகும். இறுதியாக, ஆத்மாவுக்குள் விளங்கும் தொன்மையான அமைதியை அனுபவத்தில் பெறுவதற்கு மேலும் ஒரு வருடம் ஆகும். மொத்த ஆன்மீகப் பயணத்தை முடிப்பதற்கு பத்தாண்டுகள் தேவைப்படும்.

எனவே, பொறுமையுடன் செயல்முறையைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டியது அவசியமாகிறது. உங்கள் ஆன்மீக முன்னேற்றத்தின் முதல் சான்றை நீங்கள் வெளியே பார்ப்பதற்கு மூன்றிலிருந்து நான்கு வருடங்கள் வரை ஆகலாம். ஏனெனில், உயிருணர்வு மனத்திலிருந்து உள்முகமாகப் பிரிக்கப்படும் வரையில், உங்கள் ஆன்மீகப் பயணத்தின் வலுவான புறச்சான்று ஏதும் உங்கள் கண்களுக்குப் புலனாகாது. ஆகவே, நடுவழியில் பயணத்தைக் கைவிட்டு விடாதீர்கள். குருவருள் முன்னும் திருவருள் பின்னுமாக உங்களுக்குத் துணை நின்று, உங்கள் ஆன்மீகப் பயணம் இனிதே நிறைவுபெறப் பிரார்த்திக்கிறேன்.

உங்கள் கருத்துக்கள் ஏதேனும் இருப்பின், இந்த வலைப்பதிவுத் தளத்திலும் பதிவிடலாம்; என்னுடைய மின்னஞ்சலுக்கும் (umasreedasan@gmail.com) அனுப்பலாம்.